Nomineren.
“Laat de camera alvast draaien als we naar de deur toelopen, want je weet nooit wat er gebeurt.”
Tonko zegt het ieder jaar weer als we op pad gaan om aan te bellen bij de genomineerden. Het gaat om 18 schrijvers die thuis in spanning zitten te wachten of wij langs komen of niet, want slechts zes van hen wordt genomineerd voor de Libris literatuurprijs en de rest valt af.
Tonko belt aan en de deur gaat al snel open.
“Wat ben ik blij dat jullie er al zo vroeg zijn”, zegt schrijver nummer één.
“Anders had ik de hele dag in spanning moeten wachten of jullie wel of niet zouden komen.”
De Libris literatuurprijs, hoe vaak ben ik wel niet met Tonko langs die deuren gegaan, het zal eerder twintig keer dan tien keer zijn. Altijd zijn de schrijvers gespannen. Logisch want ze zijn heel lang bezig geweest met dat ene boek. Want een boek schrijf je niet in een dag of een week maar daar zijn ze soms meer dan een jaar mee bezig. Als je dan kans maakt op die prijs dan is het niet alleen voor de eer maar ook voor de poen. Want als je genomineerd bent dan wordt je boek beter verkocht en als je wint dan ontvang je ook nog eens 40.000 euro!
“Goeiemorgen”, klonk een stem.
“Ik mag je feliciteren want je bent genomineerd voor de Tegel”.
Ik zat gisteren thuis op de bank en was van plan om een rondje te gaan fietsen. Ik was bezig om met een klein schroevendraaiertje een heel klein schroefje uit mijn hartslagmeter te schroeven omdat ik het batterijtje wilde vervangen. Opeens ging mijn telefoon die naast mij op de bank lag. Een voor mij onbekend nummer stond in het scherm. Een energieleverancier kon het niet zijn want die bellen al een tijd niet meer. Ik maakte een beweging met mijn hand naar mijn telefoon, het kleine schroefje vloog door de kamer. Onbekende bellers beantwoord ik altijd alleen met een simpel, “Hallo”.
“Goeiemorgen”, klonk een stem.
“Ik mag je feliciteren want je bent genomineerd voor de Tegel”.
De Tegel. Ik had er alweer even niet aan gedacht.
Ik ben in het verleden al eerder genomineerd voor de Tegel. De verkiezingen in Iran, de aardbeving in Haiti, Cholera in Haiti en in 2018 een verhaal over het Amerika tijdens Trump. Met deze laatste nominatie won ik toen de Storimans Tegel. En toen kwam twee maanden terug de vraag of ik weer iets wil insturen.
Vorig jaar was het jaar van Corona. Ik heb een aantal reportages van collega’s voorbij zien komen die “Tegelwaardig” waren. Meerdere reportages in ziekenhuizen, waar mijn collega’s het risico liepen zelf besmet te worden. Ik ben niet in die Coronaziekenhuizen geweest. Ik ging wel naar de inauguratie in de VS. Ik heb gefilmd in een leeg San Francisco, ik heb zelf Corona opgelopen in de VS en ik ben vorig jaar met Eelco naar Servië geweest voor een verhaal over Chinese invloeden op het westen.
Deze laatste repo heb ik ingestuurd voor de Tegel. Tijdens het draaien van deze repo hebben we ook beelden gemaakt rondom een grote bouwplaats net buiten Belgrado waar de Chinezen een gigantisch grote fabriek aan het bouwen waren. Er werd hier gewerkt door Chinese bouwvakkers die aan de rand van de bouwplaats waren gehuisvest en de hele operatie was in Chinese handen. We waren aan het filmen op de openbare weg aan de rand van het terrein. Toen ik al mijn shots al gemaakt had, kwamen er een drietal Chinezen naar ons toe die wilden dat wij stopten met filmen. Het was een beetje een kadootje voor ons.
Een beetje actie in een repo is niet verkeerd. Een Chinees ging tussen mijn camera en de geïnterviewde instaan. Even daarna probeerde ik nog wat shots te draaien richting het bouwterrein en ook toen stond er weer een Chinees voor mijn lens. Ik dacht hem te slim af te zijn en ik ging vlak achter een geparkeerde auto staan zodat ik over het dak van de auto heen kon filmen richting bouwterrein. De Chinese man kon mij niet meer afdekken, dacht ik. De enig optie voor hem was om op de auto te gaan staan. In twee grote stappen deed hij het, eerst op de motorkap en toen met een tweede grote stap op het dak van de auto. Een grote deuk ontstond in het dak, het maakte hem niet uit, hij deed er alles aan om mij het filmen te belemmeren.
De Chinezen haalden met deze actie zelf het Servische nieuws.
Ik had mijn nominatie telefoontje niet verwacht. Dus voor mij niet de spanning die de schrijvers hadden. Mijn inkomsten staan van tevoren al vast en ik werk ook niet één jaar lang aan één item. Dat betekent niet dat ik minder blij ben met deze nominatie, want ik draai ieder jaar weliswaar veel meer items dan schrijvers boeken schrijven, maar er zijn jaarlijks slechts een handjevol items die het nomineren waard zijn en deze inzending is er één van.
Ik heb het schroefje weer gevonden en ik ben vereerd met mijn nominatie.