Dennis

“TRINGGGGG”.
Het is tien uur in de ochtend in Cartersville, Georgia USA. We bellen aan bij een witte Amerikaanse doorsneewoning waarvan je er onderweg heel veel tegenkomt.
Niemand geeft thuis…

Ik ben voor Nieuwsuur op pad met Eelco Bosch van Rosenthal in de Verenigde Staten in aanloop naar de verkiezingen. We draaien een aantal reportages die in Nederland gemonteerd worden en in oktober worden uitgezonden. We reizen in ruim twee weken tijd per auto zo’n 4000 kilometer van Miami, via zeven verschillende hotels, naar New York.

We zijn die ochtend bijtijds uit Atlanta vertrokken en maken onderweg een tussenstop in Cartersville in Georgia. Het is een klein plaatsje van iets meer dan 15.000 inwoners.

Eelco belt nog een keer aan en stuurt vervolgens een sms naar Joey dat we er zijn. We hebben om tien uur afgesproken en zijn precies op tijd voor de afspraak met deze 30 jarige inwoner van Cartersville. Hij reageert niet op de bel. We zijn bang dat hij niet thuis is. Eelco drukt nogmaals, maar nu langdurig, de deurbel in maar er komt geen teken van leven uit de woning.
We hebben iets van twee uur uitgetrokken om bij Joey te gaan draaien. Dat is niet heel lang, dus ik ga vast wat shots maken van het huis, die komen sowieso goed van pas in de montage.
Ondertussen loopt Eelco, bellend naar Joey, langs de schutting van de tuin, hopend op een teken van leven.

Op de oprit van het huis staat een oude pickup truck. Dit soort wagens zie je vaak in Amerikaanse speelfilms uit de jaren 50. Er staat een Amerikaanse brievenbus voor het huis, de witte villa ziet er een beetje verwaarloosd uit.

Ik loop al wat langer mee in dit vak dus ik weet precies hoe het gaat. We hebben een afspraak bij iemand voor een interview. Samen met een verslaggever kom je aan bij degeen die geïnterviewd gaat worden, je begroet elkaar en er volgt een kort gesprekje. Soms wordt er een kopje koffie aangeboden en gaan we even zitten.
Bij aankomst kijk ik altijd al rond wat de situatie is. Wat zou een geschikte plek kunnen zijn voor een interview. Als je bijvoorbeeld bij een advocaat bent dan is de keuze meestal erg beperkt. Doen we het interview zittend achter het bureau of juist voor het bureau. Dat laatste is meestal mooier omdat je dan meer achtergrond hebt. De gang is soms ook een optie, maar dan heb je vaak weer herrie van andere aanwezigen in het pand.
Iemand interviewen in een kantoorachtige setting is niet het allerleukst voor een cameraman. Visueel kan je niet veel kanten op ook al weet ik er met een paar lampjes vaak best vaak nog iets van te maken.

Als het interview klaar is dan zijn er altijd nog, “wat shots nodig om er TV van te maken”. Deze shots zijn ook erg handig om een voice-over onder kwijt te kunnen of het interview te kunnen snijden. Wat nog veel fijner is dat zijn scenes waarin, “iets gebeurt”.
Kortom, als het interview klaar is dan kom ik in actie. Vaak duurt het interview langer dan gepland en is er nog maar weinig tijd voor de extra shots. Ik probeer tijdens een interview alvast te bedenken wat ik nog kan “maken” aan shots en welke scenes we nog kunnen draaien in de tijd die nog over is. Altijd lastig, want je wilt natuurlijk creatief zijn. Iets doen wat andere collega’s nog niet hebben gedaan. Dat laatste heb ik bij de advocaat allang geleden opgegeven.

-Totaalshot advocaat de kamer binnen laten lopen en gaan zitten achter het buro.
-Close handen op toetsenbord.
-Shot ogen over het beeldscherm heen.
-Close shot van de muis die bewogen wordt.
-Over shoulder van het scherm met een toepasselijke tekst.
-Een rapport dat wordt opengeslagen en misschien nog even bellen.
Veel uitdagender is bijvoorbeeld een boer, kok, schilder of vrachtwagenchauffeur. Een interview doen al rijdend op de trekker of tijdens het schilderen. Een scene met de kok die groenten snijd, vlees aanbraadt en met een beetje geluk hou je er zelf nog een lekkere maaltijd aan over.

Nu weer terug naar Joey. Na een minuut of twintig bellen, aankloppen en rammelen aan deur horen we wat gestommel. De deur gaat open en Joey begroet ons. Hij had tot vroeg in de ochtend gewerkt, slechts twee uur geslapen en vervolgens de bel niet gehoord.
We gingen naar binnen en liepen door het huis, het was een puinhoop. Vervolgens de tuin in en daar een plekje uitgezocht waar we konden gaan zitten voor het interview. Joey zat in de zon en de achtergrond was donker. Te donker. Door het grote contrast was de achtergrond bijna helemaal zwart. Een beter plek kon ik op dat moment niet bedenken en we hadden al weer flink tijd verloren. Dus ik heb het shot lekker close gehouden dan blijft er weinig achtergrond over.

Terwijl Eelco bezig was met het interview bedacht ik achter mijn camera de openingsscene. Dit was visueel 1000x beter dan een advocatenkantoor. Die auto en het huis inspireerden me. Eigenlijk stelde die scene die ik bedacht niet veel voor. Ik besloot Joey zijn huis uit te laten lopen, naar zijn auto te gaan, om vervolgens zijn motor olie te checken en dan de auto te starten en weg te rijden. De uitdaging voor mij is om zo’n scene op te delen in verschillende shots zodat je de scene in de montage “lekker vlot” in elkaar kan zetten.
Dus ik bedacht:
-Shot trap waar Joey afloopt.
-Totaal huis met auto waarin Joey deur auto openmaakt.
-Close shot motorkap die opentikt.
-Totaaltje teruglopen naar voren.
-Laag shot motorkap die door Joey wordt opengetrokken.
-Close shot pijlstol uit motortrekken.
-Closeshot gezicht Joey die oliepijl bekijkt.
-Shot instappen in auto.
Dat laatste shot draaide ik terwijl ik op de bijrijdersstoel zat. Toen Joey instapte viel het me op dat de auto erg gammel was. De hendels om de ramen te bedienen waren weg. Het was een grote puinhoop en de auto was gewoon erg verwaarloosd en oud. Ik maakte een close shot van het contactslot en vroeg Joey om de wagen te starten. Joey stak het sleuteltje in het contact en draaide hem om. De camera liep en ik verheugde me op het rauwe geluid van de startende motor. Ik verwachtte een hoop herrie maar ik hoorde, “klik”.
Er gebeurde verder niets. Joey keek me aan en ik zag wat zweetpareltjes ontstaan op zijn voorhoofd. Sleutel eruit en er weer in, Joey draaide….
“klik”.

Dit ging niet volgens mijn plan. De accu was leeg en de auto wilde niet starten. Weg scene en weg item, want Joey had bijna geen tijd meer over omdat hij een andere afspraak had.
Joey gaf niet op. Hij haalde de handrem van de auto af en stak zijn linkervoet uit het portier waarmee hij de auto achteruit ging duwen. Hij probeerde een beetje snelheid te maken om vervolgens de auto op die manier te starten. Hij liet de koppeling opkomen, de auto schokte en stond vervolgens stil.
Waar is Eelco, dacht ik.
Misschien kan hij even duwen. Ik keek door het raam en Eelco was druk aan het bellen in onze eigen auto.
Als ikzelf zou gaan duwen en de auto zou starten dan was de continuïteit tijd weg en zou het lastig worden in de montage. Maar zonder starten hadden we ook niks.
Ik stapte de auto uit en zette de camera aan de kant. Ik duwde met al mijn kracht de auto naar achteren en toen de wagen wat snelheid had liet Joey de koppeling los. De auto schokte en haperde en vervolgens sloeg de motor aan. De auto stond nu midden op de weg, dus het shot dat Joey achteruit wegreed van zijn oprijlaan, had ik niet. Ik vroeg Joey weer naar voren te rijden en op mijn teken naar achter te rijden.
“YES’, riep ik. De camera liep en Joey reed achteruit.
“STOP”, riep ik.
Ik rende naar Eelco, die nog zat te bellen.
“We gaan rijden, rij jij achter ons aan”, vroeg ik.
“Prima, zorg jij ervoor dat Joey vertelt dat hij is opgegroeid in de caravan waar jullie nu heenrijden?”
“Doe ik”, zei ik.
Ik stapte bij Joey in. Hij draaide aan het stuur en we reden weg.

We zijn nu een week of drie verder. Na het draaien had Eelco zijn bedenkingen over dit portretje van Joey, wellicht iets voor YouTube, vertelde hij me. Maar toen ik hem onlangs weer sprak vertelde hij dat het portretje in de montage toch best wel leuk was geworden.
Toen ik gisteren het eindresultaat in de uitzending zag was ik blij verrast. De editor, Peter Paul Klaus (die samen met Eelco het item monteert), had het niet beter kunnen doen. Dan is het voor mij zo fijn dat het zo lekker in elkaar is gezet. Vaak net iets beter dan ik op het moment van draaien zelf bedacht had. Peter Paul Klaus, bedankt daarvoor!

Kijk hieronder het portret van Joey.