De afgelopen tijd heb ik samen met Linda en Marcel vier repo’s gedraaid over nachtwerk in Nederland.
We zijn een nacht meegeweest naar Tata steel, een verpleegkundige, een taxichauffeur en mannen in de schoonmaak. Allemaal pittige nachten maar wel heel bijzonder om mee te maken!!!!!
Documentaire: “Altijd klaar voor de Tocht”.
“Hoi Dennis, ik wil een jaar lang de organisatoren van de 11 StedenTocht gaan volgen voor een groot item voor Nieuwsuur. Misschien wordt het zelfs wel een documentaire. Het gaat om de voorbereidingen midden in de zomer van rayonhoofden, bestuursleden en anderen. Want de 11 StedenTocht wordt ieder jaar weer, het hele jaar door, voorbereid door een grote groep mensen. Wil jij dat draaien?”, vroeg Hans Kema mij een jaar geleden.
Toen Hans mij die vraag stelde, bedacht ik direct dat het mij zo goed als onmogelijk leek dat er ooit nog zo’n Tocht zou komen. Het wordt ieder jaar warmer en daar komt bij dat er al heel lang geen 11 StedenTocht meer is geweest. Het leuke is dat ik daar nu, een jaar later, anders over denk. Dat komt omdat ik het afgelopen jaar flink wat dagen ben opgetrokken met mensen die wél geloven in nog een nieuwe 11 StedenTocht.
In het afgelopen jaar ben ik een stuk meer te weten gekomen over het klimaat. We zijn langs geweest bij het KNMI en ik heb kennis gemaakt met “De Pluim”, die tot op dat moment onbekend voor mij was. Als je je bezig houdt met de 11 StedenTocht dan kijk je als het wat kouder wordt dagelijks naar deze pluim. Het is een lange termijn voorspelling voor onder andere de temperatuur. Als de pluim de goede kant op buigt dan kunnen de ijsmeester na overleg met het KNMI, het waterschap en de friesche ijsbond de gemalen laten stil zetten zodat de ijsgroei sneller gaat.
Het is tegenwoordig warmer en het weer is grilliger dan vroeger. Er zijn meer extremen en van die extremen daar moeten de organisatie het van hebben. Tien dagen flinke vorst en de Tocht kan er zijn. Deze vorst komt met een noord-oostenwind uit de richting van Rusland. Daar zit de extreme kou en het is dus een kwestie van de temperatuur daar in de gaten houden en wachten op die noord-oosten wind.
Je kan het zelf niet verzinnen wat er allemaal moet worden voorbereid. Je moet het zelf meemaken of de docu kijken die Hans en ik hebben gemaakt. Hans legde het mij een jaar geleden ongeveer zo uit.
“Die rayonhoofden zijn het hele jaar door bezig met het in stand houden van kluuntrappen, het werven van vrijwilligers, het checken of er in vergunningen voor nieuwe bruggen wel rekening voldoende wordt gehouden met de Tocht en er zijn natuurlijk portofoon-oefeningen”. Ik heb het allemaal meegemaakt en nog veel meer!
Uitgezonden op:
-donderdag 7 februari 22.00 uur NPO 2, Nieuwsuur
-vrijdag 8 februari 19.45 uur NPO 2, NTR Docu: “Altijd klaar voor de Tocht”.
Eindelijk weer eens met Jan Eikelboom op pad. In het verleden was het meestal Teheran dat we bezochten, maar tegenwoordig blijft Jan wat dichterbij huis. En dus op zoek naar de wolf, want die wordt de laatste tijd regelmatig gesignaleerd in ons land.
Wolven zie en hoor ik meestal in Artis, dat ze nu ook in Nederland rond lopen klinkt best spannend. De boswachter waarmee we op pad zijn geweest in het oosten van het land is enthousiast. Wolven zijn natuurbeesten en dat ze nu vanuit Duitsland onze kant opkomen daar is ze blij mee! Er wordt aan de hand van “drol-vondsten” precies bij gehouden hoe de wolven zich voortbewegen door Nederland.
Wolven trekken door het land op zoek naar een plek om zich te vestigen. Tijdens deze reis laten ze naast drollen ook dood vee achter. Want ook een wolf moet eten. Dus als hij tijdens zijn trek een schaap ziet lopen dan neemt ie zo’n schaap te grazen. Normaal gesproken zou de rest van zo’n kudde schapen snel wegrennen voor de boze wolf maar dat is in Nederland best lastig. Schapen staan op een weiland met een hek of slootjes eromheen. Dus de schapen kunnen niet weg. In de vrije natuur zou het niet gebeuren maar op een weiland wel. De wolf pakt een tweede, derde en vierde schaap en bijt er uiteindelijk meer dan dertig dood. Het gevolg is natuurlijk een boze boer. “Doodschieten die wolven!”
Is dit nou de schuld van de wolf of niet. Honden zijn eigenlijk nog veel erger, want er zijn duizenden en duizenden schapen die per jaar sterven door loslopende honden. Die honden schieten we niet af, daar is ook geen discussie over want de verzekering van het baasje van de hond vergoed ruimschoots de geleden schade.
Een hoop dilemma’s dus met het verschijnen van tot nu toe drie wolven. Het was weer fijn werken met Jan!!!
Het is minimaal zes jaar geleden dat Mirjam Bartelsman een nieuwe talentje meenam richting Nieuwsuur. Haar naam was Milena. Ze was super fanatiek, 24/7 beschikbaar en zelfs diep in de nacht nog actief op whatsapp. De altijd enthousiaste berichtjes bleven binnenkomen. Dit is het moment geweest dat ik de “niet storen” functie op mijn telefoon heb geactiveerd. Geen geluiden meer tussen 22.00 uur en 07.00 uur!
Mirjam en Milena waren in die tijd een duo. Ze maakten samen het ene item na het andere en meestal ging ik mee. We hebben geweldige verhalen gemaakt en voor Milena was niets te gek. Altijd tot laat op de redactie, maar de volgende ochtend wel weer helemaal fit. Als we vandaag de dag draaien dan komen altijd weer dezelfde verhalen naar boven uit de tijd van Mirjam die tegenwoordig met pensioen is. Krom van het lachen liggen we dan en die verhalen zijn niet geschikt voor mijn website.
Tot een half jaar geleden was het contact met Milena wat minder omdat ze in Den Haag zat. Maar hoe leuk is het dat ze nu weer in Hilversum op de redactie zit en daar haar eigen verhalen maakt!!! Haar come back zal niet veel mensen zijn ontgaan want haar eerste twee verhalen hebben flink wat stof doen opwaaien. De eerste repo betrof één hele en twee halve uitzending van Nieuwsuur over de financiering van Nederlandse moskeeën door Saudi-Arabië en Koeweit. Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft deze informatie jarenlang geheim gehouden.
We zijn over een langere periode flink wat keren op pad geweest om alle interviews voor dit item te draaien. Toen ze me tijdens de eerste draaidag vertelde waar het over ging had ik nog niet in de gaten dat het zo’n groot verhaal was. Maar naar mate de uitzenddatum dichterbij kwam werd dat steeds duidelijker. Op de dag van uitzending las je het overal!!!
Milena werd overal geprezen, fantastisch gedaan vond iedereen. Maar als je met zo’n topverhaal komt dan zou het heel goed kunnen dat je volgende verhaal wat minder is en daarom tegenvalt. Niets bleek minder waar want een paar maanden geleden appte ze me weer.
Een paar dagen later zaten we in de auto en vertelde ze me waar het over ging. Ik had weer niet direct in de gaten dat het zo’n groot verhaal was. We hebben flink wat interviews gedraaid en een aantal geinterviewden hadden het zichtbaar moeilijk. Ondertussen ben ik nog op vakantie geweest en hebben collega’s van mij ook nog iets gedraaid. Niet lang na mijn vakantie zou de uitzending zijn. Er moest nog veel gedaan worden in de montage en de tijdsdruk was best hoog. Midden in de nacht hebben we toen nog gestileerde “werkshots” gedraaid ergens in het NOS gebouw. Leuk zijn dat soort momenten, dat doet me dan weer denken aan Mirjam, die was ook vaak nogal adhoc bezig.
Werkshots.
De eerste, van drie uitzendingen was op maandag. Het was de opening van het acht uur journaal en de dag erna stond het in alle kranten. Kamervragen werden gesteld en het debat met Blok moet nog komen. Wat een held die Milena, alweer zo’n super onderwerp zelf bedacht, uitgezocht en gemaakt!
Volgende keer weer graag 🙂
Ze werden geboren in het jaar 2000 en staan bekend als de generatie Z. Ze maakten de economische crisis mee en de aanslagen in New York (ze waren 1) en Parijs (als 16-jarige). Nieuwsuur volgde tien jongeren die aan de hand van verschillende thema’s zelf een beeld schetsen van hun generatie.
Samen met Yvonne Roerdink en Moira Veenhof ben ik alle jongeren langs geweest. De opzet was om allemaal verschillende jongeren te vinden. Man, vrouw, rijk, arm,
hoge opleiding, lage opleiding, wit, bruin, wel gelovig, niet gelovig. En juist dat was zo goed gelukt, iedere 18 jarige die we bezochten was anders dan de andere.Steeds als we de deur achter ons dicht trokken en in de auto stapten dan keken we elkaar aan en zeiden, “Yes, weer zo’n goeie”.
Het waren sowieso vijf fijne dagen. Werken in de zomer met de korte broek aan en honderden kilometers rijden naar alle uithoeken van Nederland dat doe ik met veel plezier. En dan nog twee van die fijne collega’s erbij, zo wil ik iedere dag wel werken 🙂
We draaiden twee tot drie 18 jarigen per dag en zijn in totaal
vijf volle dagen op pad geweest met als resultaat een serie van vijf delen. De drone én een GoPro waren ook steeds mee en deze hebben veel toegevoegd aan deze serie!!!
Wat mij betreft op naar de volgende serie, “19 in 2019”!
Alle items bekijken doe je hier!
Over een paar dagen zitten Donald Trump en Kim Jong-un dan toch tegenover elkaar in Singapore. Nergens zijn de verwachtingen over de top hoger dan op het Zuid-Koreaanse Yeonpyeongdo. Het eiland werd acht jaar geleden nog vanuit Noord-Korea beschoten met raketten.
Er wonen weinig mensen op dit eiland en ze leven bijna allemaal van de visserij. Als Gert Jan en ik met de hoge snelheidsboot, na een reis van ruim twee uur, op het eiland aankomen, dan ruik je het meteen. Vis, vis en nog eens vis.
Op de boot zaten bewoners, een paar Koreaanse toeristen maar ook een peloton soldaten. Want op Yeonpyeongdo wonen vooral veel militairen. Het eiland werd acht jaar geleden aangevallen door de Noord Koreanen en er werd natuurlijk meteen teruggeschoten. De getroffen gebouwen zijn in dezelfde staat als direct na de aanval. Er is wel een mooi afdakje overheen gezet zodat de regen de puinhopen met rust laat en iedereen goed kan bekijken wat de Noord Koreanen hebben aangericht.
Als je over het eiland wandelt of rijdt dan valt het niet direct op. Maar als je beter kijkt dan zit er in ieder heuveltje een bunker en staan er in ieder dal militaire complexen en veel artillerie. Het eiland is vergeven van de militairen.
Het is bijzonder om te zien hoe makkelijk de bevolking met deze militaire aanwezigheid omgaat. Het is net zoals bij ons, wij leven onder de zeespiegel maar zijn aan het idee gewend. In zuid Korea hetzelfde. Seoul en Yeonpyeongdo liggen vlakbij Noord Korea waarmee ze officieel in oorlog zijn en dus is er continue een militaire dreiging waar buitenstaanders bang voor zijn maar waar de bevolking helemaal aan gewend is. In Seoul lachen ze erom maar op dit eiland ervaart de bevolking dagelijks de spanning.
Zestien jaar zijn er er in Rotterdam mee bezig geweest. De bouw van het grootste en modernste ziekenhuis van Nederland. De verhuizing van de oudbouw naar de nieuwbouw vond afgelopen week plaats en ik was er bij.
De inhoud van een ziekenhuis dat in één dag van het ene gebouw naar het andere gaat is een indrukwekkende operatie om te aanschouwen. Honderden patienten en bedden worden door verpleegkundigen door gangen geduwd, lift in lift uit. Van vervallen vierpersoonkamers naar hypermoderne één persoonskamers. Vrachtwagens komen de hele dag onder politie escorte aangereden met daarin bedden met patienten. Want er wordt ook nog even een ander ziekenhuis samengevoegd met het Erasmus. Maar ook de IC verhuist terwijl operaties gewoon doorgaan, eerst nog in de oudbouw en even later begint de volgende operatie in de nieuwbouw.
Ik heb er maar liefst zes dagen rondgelopen met Judith en we hebben drie delen gemaakt waarin we deze super verhuizing in beeld brachten. Echt heel bijzonder.
Item 1 vind je hier.
Item 2 vind je hier.
Item 3 zie je vanavond bij Nieuwsuur. (onder voorbehoud)
Een heel bijzonder item vanavond in Nieuwsuur waar ik de afgelopen twee weken een aantal keer voor gedraaid heb. Wim Aloserij, hij kroop door het oog van de naald en wist na drie concentratiekampen uiteindelijk de oorlog te overleven.
Ik heb Wim maar heel eventjes meegemaakt. Een paar keer een paar uurtjes. Afgelopen dinsdagochtend zat ik in Hamburg nog met hem aan het ontbijt en hij vertelde me nog wat “ondeugende” dingetjes, over de meisjes vroeger. We hadden het over de waardeloze bedden in het hotel. Ik had slecht geslapen en hij ook.
Na het ontbijt zijn mijn collega en ik naar huis gegaan. Onderweg in de auto dacht ik nog, “die Wim gaat nog makkelijk zes jaren mee en gaat de honderd wel halen”.
Wim was een heeeele kwieke 94 jarige man.
De volgende avond voelde Wim zich niet zo lekker en ging in het hotel even op bed liggen. Een paar uur later werd hij dood aangetroffen in zijn bed.
Een portret van hele bijzondere man, vanavond in Nieuwsuur.
Bekijk het item hier.
