Dennis

En dan heb ik het over mijn derde nominatie voor de Storimans Tegel. Een keer op de derde plek, een keer op de tweede plek maar nog nooit op de eerste plek geeindigd…

Stan Storimans, een camera-collega van mij, is tien jaar geleden geleden overleden door een Russische raket die toevallig in zijn buurt neerkwam toen hij in Georgie aan het draaien was. Stan was dood en liet zijn gezin alleen achter. Verschrikkelijk.

Naar hem is deze prijs, voor ‘excellent camerawerk’ in nieuws- of actualiteitenreportages,  genoemd.

Samen met Eelco Bosch van Rosenthal reisde ik per trein voor Nieuwsuur door de Verenigde Staten om te horen hoe Amerikanen denken over één jaar president Trump. Vijfendertighonderd kilometer. Twee dagen en twee nachten in de trein. Zo lang is de reis van de Empire Builder, de drukste langeafstandsroute van het Amerikaanse spoorwegnet.

Het was een prachtige klus en het resultaat was bovenverwachting mooi!

Op 16 april wordt in de stadsschouwburg van Den Haag bekend gemaakt wie de winnaar is van de Storiman Tegel.

Meer lezen en kijken, klik hier!

Website van de Tegel 2017

Twee jaar geleden was ik met verslaggever Rudy Bouma in de Oekraïne. We maakten toen een item over corruptie in dit land en over de maatregelen die getroffen werden om deze corruptie tegen te gaan.

We zijn nu twee jaar verder. Rudy en ik zijn terug gegaan naar de Oekraïne en we spraken met het hoofd van de anti corruptie eenheid die ons vertelde dat er wel veel ontdekt wordt aan fraude maar dat er uiteindelijk heel weinig gestraft wordt. Een doorn in het oog van deze man die leiding geeft aan de anti corruptie eenheid.

Een grote vis is Roman Nazirov, het hoofd van de Belastingdienst. Hij wordt, samen met een parlementslid, verdacht van het verduisteren van zo’n 60 miljoen euro. Zijn vrouw betaalde grif de borgtocht van 3 miljoen euro. Nazirov moest vorige week nog voorkomen, maar hij traineert zijn aanklacht door te eisen dat de bijna 800 pagina’s tellende aanklacht integraal wordt voorgelezen. Omdat er maar eens per maand een hoorzitting van een uur is, kan dit zo’n twee jaar duren.

Een andere opvallende zaak is die van parlementariër Borislav Rozenblat. Hij wordt verdacht van het aannemen van bijna 300.000 dollar aan steekpenningen. Een geheim agent deed zich tegen hem voor als vertegenwoordiger van een bedrijf uit het Midden-Oosten dat amberstenen wilde delven in Oekraïne.

Ze voerde ruim een half jaar gesprekken met de politicus en legde die vast met een verborgen camera. Op de opnamen is te zien hoe de politicus grote sommen geld vraagt voor het beïnvloeden van wetgeving, het omkopen van ambtenaren en het leveren van illegaal gedolven amber.

Toen ik de laatste dag alleen terug reed naar het vliegveld, en een afslag miste, reed ik in de huurauto door de buitenwijken van Kiev. Wat een armoede zie je dan. Lege onbestrate vlaktes met daarop van die oostblok flats. Op straat veel mensen die wat waren proberen te verkopen om zo in hun levensonderhoud te voorzien. En dit was dan nog een buitenwijk van Kiev, kan je nagaan hoe armoedig het is als je verder het land intrekt. De Oekraïne, een land waar ik niet erg vrolijk van wordt maar dat wel wel indrukwekkend is om te zien!

Kijken dus, vanavond in Nieuwsuur.

Vandaag hebben Joep en Rita een feest gegeven vanwege hun gezamenlijk honderdvijftigste verjaardag. Omdat dit zo’n bijzondere mijlpaal is hebben Suus en ik een film gemaakt waarin een aantal mensen aan het woord komen die belangrijk zijn voor het “jarige” stel.

Hieronder een link waar je de film kan bekijken en downloaden.

FILMPJE JOEP EN RITA

Als het filmpje niet soepel afspeelt dan kan je het beter eerst downloaden op je computer en dan pas afspelen met bijvoorbeeld het gratis programma VLC, zie link hieronder.

VLC downloaden

Vijf dagen draaien in heel het land. Samen met Hans Kema strak voordat ik afreisde naar Sint Maarten. Twee dagen lang door de sneeuw gereden en ook in de sneeuw gedraaid en dat leverde prachtige beelden op.

Een special van twintig minuten en tien sprekers dat kan alleen nog maar rond de kerstdagen want dat is een nieuws-luwe periode. Tien interviews met verschillende mensen op verschillende plekken. Waar je terecht komt weet je nooit van te voren. De ene keer zit je in een prachtige kamer met heel veel ruimte, en bij iemand anders zit je in een vergaderzaaltje en heb je alleen maar de beschikking over een witte muur.

Zolang ik het maar donker kan maken, om het vervolgens zelf weer uit te lichten, ben ik al blij. Maar helaas lukt dat niet overal. Een huiskamer met witte gordijnen, overdag, dat blijft altijd licht. Of een kamer met aan één kant tien meter raam, dat krijg je niet donker als er geen goeie gordijnen of rolluiken zijn.

Mijn streven is altijd om bij alle interviews toch een zelfde sfeer te creëren. Ik hou van veel contrast. Dus veel donker plekke in het shot. Prachtig vind ik dat. Op de ene plek lukte dat beter dan op de andere, maar toch ben ik heel blij met het resultaat. Sterker nog, deze repo hoort in mijn top vijf thuis van het afgelopen jaar. En behalve de shots, waren alle interviews ook heerlijk om naar te luisteren.

Bedankt Hans!

Bekijk de repo hier.

Het Amsterdam light festival is weer van start gegaan. Ik heb ze allemaal vanaf de boot gezien en dit jaar zelf met uitleg van de directeur van dit festival.

Een rode lichtlijn van ruim zes kilometer loopt door Amsterdam. Het is een kunstwerk van Ai Weiwei voor het Amsterdam Light Festival.

De boot waarop we zaten en waarmee we de lijn volgde heet de “André Hazes”. We waren met maar vijf man aan boord terwijl er eten en drinken was voor twintig man en dan kreeg ik voor dat uitje nog betaald ook.  Hoeveel mazzel kan je soms hebben.

Ik heb ook nog een aantal shots gemaakt en wat interviews gedraaid. De schitterend mooie softbox van de #engcompany kwam zoals altijd weer goed van pas!

vanavond te zien in Nieuwsuur om 22 uur op NPO2

Ik heb een geweldige reis gemaakt voor Nieuwsuur. Samen met Eelco ben ik gestart aan de west kust van de VS in Seattle, om vervolgens door te reizen met de trein, de auto en het vliegtuig naar Minneapolis in het oosten van de VS.

Na een vlucht van tien uur en met een tijdsverschil van negen uur, kom je om 11.51 uur in de ochtend aan in Seattle als je om 10.20 uur in de ochtend vanuit Amsterdam vertrekt. Dus dat is gunstig want dan kan je direct aan de slag. Huurauto ophalen, koffers achterin en rijden maar. We kwamen door de strakke planning precies op tijd aan bij afspraak één van drie. Als je dan in de avond in je bed ploft dan ben je al bijna 24 uur wakker. Je valt als een blok in slaap en wordt dan altijd midden in de nacht wakker.
“Hoe laat zou het zijn”, vraag ik me dan altijd af.

https://vimeo.com/238592991

Op dat soort momenten vind ik het leuk om met mezelf te gokken hoe laat het is voordat ik ga checken. Je wordt door het tijdsverschil heel vroeg wakker. Ik was super moe toen ik ging slapen dus ik gokte dat het 04.30 in de ochtend was. Ik grabbelde mijn IPhone van het nachtkastje en het was 01.30 uur. Half elf in Nederland maar in Seattle dus nog erg vroeg.
Dat is ook meteen het fijne van reizen naar de VS. Je kan super lang uitslapen terwijl je toch heel vroeg opstaat. Als je om 7 uur gaat ontbijten dan zet ik de wekker op 06.30 uur. In Nederland vind ik dat vroeg. In het westen van de VS betekent dit dat je tot 15.30 uur, Nederlandse tijd, in je bed ligt te liggen. Super uitslapen dus. Daar staat dan wel tegenover dat het om 6 uur in de avond eigenlijk al 3 uur in de nacht is…..

Op dag twee zijn we rond een uur of 4 in de middag op de trein gestapt. Treintechnisch lopen ze in de VS nog ver achter. De stationnetjes zien eruit zoals in een western, en de treinen komen op mij ook ouderwets over. Geen stoom of stroom, maar diesel is de brandstof voor deze treinen. Gemiddeld gaat het met een gangetje van 50 km/u. Deed me denken aan de treinen in India 20 jaar geleden. Over het algemeen ligt er een enkel spoor. Bijna lachwekkend. Dus regelmatig moet er gewacht worden, op een stukje dubbel spoor, tot de trein van de andere kant voorbij is. Bij een station sta je soms een half uur stil omdat ze moeten tanken.
Passagiers op deze trein gaan mee voor de leuke ervaring en niet omdat je efficient reist. Het is een hele belevenis en je kan lekker kijken naar het landschap en andere passagiers.Vliegen is goedkoper en honderd keer sneller.

De trein gaat langzaam, je bent per definitie lang onderweg dus moest er ook geslapen worden. We hadden allebei een eigen coupeetje met daarin een bank die kon worden omgetoverd in een bed. Als je in de avond gaat slapen in dat bed, en je rolt door het gewiebel van de trein wat heen en weer, dan ben je, in combinatie met de jet lag, om middernacht alweer wakker. Het is dan 9 uur in ochtend in Nederland. De eerst overnachting in de trein viel daarom een beetje tegen.

Om 6 uur in de ochtend alweer uit de veren. Ontbijten in de restauratiewagon en om 07.30 stapten we uit de trein. De mensen die wij wilden spreken woonden niet direct naast het station. Dat zou in Nederland ook zo zijn. Niet vreemd als je in Nederland nog 20 km moet rijden om van het station bij iemand zijn huis te komen. In de VS is dat ook zo. Maar er is minder spoor en dus wonen mensen gemiddeld wat verder weg. Onze eerst afspraak was 600 km verderop. Dat is normaal in de VS. Gelukkig vind ik autorijden leuk en we reden door een schitterend mooi landschap. Heuvels, bergen met sneeuw, ellen lange wegenen en veel gele warme kleuren door het droge gras. Verderop was het weer groen en koeler.

We kwamen aan bij een boer. Hij had 500 koeien. Die liepen op twee dagen afstand te grazen in de bergen. Dus was er voor ons geen koe te zien. De man had wel een verhaal. Hij was niet blij met Trump. De vervuiling zou gaan toenemen en daar was hij als mens en boer niet blij mee. De man die we later spraken, een paar honderd kilometer verderop, was juist helemaal voor het open laten van de mijnen. Logisch ook want hij leefde in een mijnengebied. Iedereen was financieel afhankelijk van deze mijnen. De meeste mensen kiezen voor zichzelf, niet vreemd dan ook dat ze zich hier helemaal geen zorgen maken over een stijgende zeespiegel duizenden kilometers.

Een sprongetje in de tijd brengt me bij het moment dat we weer in de trein zitten. Er wordt iets omgeroepen over een “derailment”. Ontsporing dus. Het gaat om een trein vlak voor ons. We moeten even wachten op een station. Hoe lang zou het gaan duren. Een kwartiertje of een half uur?
Maar ja, als er echt een trein voor ons is ontspoort dan duurt dat nog veel langer, bedacht ik. Ik voeg aan de conducteur of dit vaak voorkwam. “Bijna nooit”, zei hij.
Om een lang verhaal kort te maken. Er waren 47 wagons ontspoort. Ze lagen als een berg op elkaar.
Het was avond toen we het hoorden. Overleggen met Nederland kon niet want daar was het midden in de nacht. Dus zelf een hotel gezocht en twee tickets geboekt om de volgende ochtend om zes uur door te vliegen naar Minneapolis. Ook daar hebben we weer een auto gehuurd en hebben we bijna 1000 km gereden door weer een groen en veel vochtiger landschap.

Terwijl ik dit tik rijd ik over de Polderbaan richting gate! Tijd om naar huis te gaan.
Bedankt Eelco, bedankt Nieuwsuur, het was weer een schitterende reis!

Klik hier om te kijken.

We zijn nu op weg van Sint Maarten naar Curacao met een Duitse A400M (militair transportvliegtuig).

Vandaag was onze laatste dag op Sint Maarten. We hadden een hoop tegenslagen.
Gisteravond hebben we gemonteerd totdat het aggregaat uitging. We hebben nog anderhalf uur verlenging gevraagd en gekregen, dus ik ga om 2330 uur naar bed. Bloedjeheet en zweten. Mijn bed ruikt naar ammoniak, heel vies. Om zes uur wordt het licht en maak ik de montage af. Nog wat shots erbij en het audio op niveau brengen. Niet iedere geluidslas is even mooi, maar we hebben geen tijd meer omdat ik opeens de autosleutels kwijt ben en we moeten vroeg weg.

We hebben een auto te leen gekregen van iemand die we toevallig tegenkwamen. Ondenkbaar dat zoiets in Nederland zou gebeuren.
Lichte paniek. Waar heb ik de sleutels gelaten. Alle koffers open en leeg maken. Niets. Alle zakken van mijn kleren leeg. Niets. Zoeken onder het bed, in de prullenmand, op straat bij de auto. Rudy en Lorenzo komen op mijn verzoek ook helpen met zoeken. Badend in het zweet tref ik de sleutels aan in het vakje van mijn rugzak. Zal wel door de vermoeidheid komen.

We moeten op tijd weg omdat we live willen gaan en onze beelden bijtijds willen versturen via het snelle internet van iemand die we deze week ontmoet hebben. Maar deze persoon heeft bijna geen benzine meer voor zijn aggregaat dus dat moeten wij zelf meenemen. Want alleen met de benzine komt er stroom en start het modem voor het internet. Dus zonder benzine geen internet en dus ook niet de mogelijkheid om onze items te versturen. We zijn getipt waar we benzine kunnen regelen maar helaas is de benzine op.

Zonder benzine gaan we op pad naar het huis met het snelle internet. En inderdaad blijkt het aggregaat helemaal leeg. Paniek. Lorenzo probeert met een slang benzine uit onze auto te hevelen. Het lukt niet. En als er te weinig benzine in de auto achterblijft dan komen we niet meer op het vliegveld en hebben we alsnog een groot probleem.
De buren 500 meter verderop blijken wel internet én benzine te hebben. We rennen daar naar binnen want tien minuten later staat de studio klaar om het kruisgesprek semi live op te nemen. Statief omhoog, camera erop, laptop op een stoel en aanzetten. “Wat is het WiFi wachtwoord?” BNC kabel in de camera en naar de Blackmagic SDI converter die via thunderbolt mijn MacBook ingaat. Rudy staat al klaar voor de camera met de microfoon in zijn hand. Mini Jack van de laptop met XLR verlengkabel naar de oortjes van Rudy voor het retourgeluid van de studio. Ik start het programmaatje op mijn MacBookpro op waarmee de video verbinding wordt gelegd met Hilversum. Eigenlijk een soort Skype maar dan ingewikkeld. Roos Whatsappt uit Hilversum dat het beeld en geluid binnenkomt. Maar Rudy hoort niets. “Jullie moeten inbellen, schrijft Roos. “Maar telefoons werken hier niet”, schrijf ik. De satelliettelefoon werkt ook niet. Waardeloze dingen zijn dat. Lorenzo heeft Skype op zijn telefoon, ik ook maar bij mij werkt het niet. We bellen in via WiFi met Skype. Rudy kan de studio horen. “Het beeld staat in een freeze”, krijg ik door. Opnieuw verbinding maken helpt niet. Ik doe een Speedtest. Het internet dat 10 MBit zou moeten zijn is maar 0,5 MBit. Dus dat gaat niet werken. BGAN (sattelietschoteltje) erbij en daarmee verbinding maken. Binnen drie minuten heb ik hem gericht en opgestart. Het kruisgesprek met Nederland kan beginnen.

Klaar! Maar nu nog het eerste item versturen. Vanwege het trage internet doe ik het in SD met de MLink software. In vier minuten is het item van van 7 minuten verstuurd. Dan ftp ik het toch ook maar in HD, bedenk ik. Een uur later is het binnen in Hillywood. Ondertussen monteren we een korter itempje over het Franse gedeelte van het eiland. We rossen het in elkaar en ik ftp het. Dan ook nog een item voor internet en nog losse “rijders”. Ik ben gaar. Het huis waar we te gast zijn ligt bezaaid met kabels, tassen en andere rommel. “Sorry dat we niet zo gezellig zijn”, zeg ik tegen de vrouw des huizes.
Ik pak alles in. Mijn Mac Book sleeve is weg en ligt waarschijnlijk nog in het andere huisje. We gooien alles in de auto en we racen terug. Wel voorzichtig want we hebben na de lekke band van gisteren geen reservewiel meer. En de wegenwacht bestaat hier, nu, niet.

Uiteindelijk zit de sleeve gewoon in mijn tas.
Ruim op tijd rijden we door de stad. Het verhaal gaat dat duizenden mensen op zoek zijn naar benzine en het daarom één lange file is in de stad op weg naar het vliegveld. Het blijkt rustig. We weten nog zes biertjes te kopen bij een klein winkeltje. Dat is geluk hebben want vrijwel alles is sinds de orkaan dicht. Op de parkeerplaats van het vliegveld drinken we ze op.

We zijn ruim op tijd en moeten uiteindelijk nog uren wachten voor we aan boord mogen om te vertrekken naar Curacao. Omdat de Klm tickets morgen van Curacao naar Amsterdam super duur zijn vliegen we pas overmorgen naar huis. Een verplichte vakantie van één dag dus! Vakantie, dat wordt vaak gezegd als ik voor werk in het buitenland ben, maar nu is het dan ook een keer echt zo. Heel veel zin in.

Het beeld van verwoesting begint te wennen. Een bootje op de weg hier, een vrachtauto op z’n kop daar, het is een soort van “gewoon” geworden. Erger dan dit leek niet mogelijk.

Maar vandaag zijn we ook even naar de Franse kant van het eiland gereden en daar bleek dat het toch nog veel erger kan. Waarschijnlijk zijn de huizen daar wat minder sterk gebouwd of zijn ze daar langzamer met opruimen. Hoe dan ook, ik hoorde mezelf steeds roepen, “KIJK DAAR DIE BOOT” of “ONGELOFELIJK DIE HUIZEN HIER”. Het is moeilijk te beschrijven, maar wat ik vanmorgen zag was nog veel erger dan de afgelopen dagen. Alles was nog kapotter dan wat we eerder zagen. We zijn ook bij een Nederlandse architect geweest die huizen bouwt die wel tegen orkanen kunnen. Het is een kwestie van een goed plan, genoeg geld, een beetje geluk en dan is er niet zoveel aan de hand met je huis na een orkaan. Het probleem is dat de combinatie van een goed bouwplan en genoeg geld hier zeldzaam is. Tsja…
Geen water en airco in ons hotel dat is ook wel een dingetje. Ik zeur niet. Honderden miljoenen mensen hebben wereldwijd dagelijks met dit probleem te maken, maar het is wel even wennen. Vanmorgen heb ik een emmer water uit het zwembad gehaald om het toilet door te spoelen. En douchen lukt natuurlijk ook niet. Dus op de hurken in de douche en met een bekertje water scheppen uit de emmer en dat over mezelf heen gooien. Valt best mee, met vier liter water de haren wassen en de rest. Prima te doen.

Alle winkels zijn dicht. Her en der wordt er water uitgedeeld en opeens is er dan toch een Chinees open waar je rijst met kip eet. Of een super duister hok waar louter vage mannen in de ochtend al dronken zijn.
Vannacht en morgenochtend monteren we het laatste item. Bij de architect, die snel internet heeft, kunnen we het item versturen. We moeten wel zelf benzine meenemen voor het aggregaat en dat moeten we morgenochtend vroeg nog gaan regelen bij het Nederlandse leger. Goeie gasten die Nederlandse militairen, ze staan op ieder groot kruispunt, dus je ziet ze overal.
Waarschijnlijk kunnen we morgenavond meeliften met een Nederlandse Hercules naar Curacao. En die douche die daarna gaat volgen daar heb ik zooooo verschrikkelijk veel zin in!!!!!!!
Alle foto plaats ik zodra het internet wat sneller is!

Maandag.
Zo’n Hercules C-130H-30 maakt een hoop geluid van binnen. We hebben allemaal oordopjes in en het is koud. Gelukkig heb ik mijn Teva’s vanmorgen ingeruild voor Meindles dus koude voeten heb ik niet.
We hebben flink wat bagage mee. Samen met de bagage van de collega’s is onze bagage vanmorgen op een grote pallet vastgebonden en zo de Hercules ingereden. Voor vertrek eerst nog een korte briefing van defensie. We gaan allemaal op eigen risico en moeten alles zelf regelen. Maar in het geval van nood kunnen we toch altijd een beroep doen op het leger. We hebben een noodnummer gekregen dat we altijd kunnen bellen als we ze nodig hebben.
Gisteren hebben we een oproep gedaan voor een slaapplaats op Facebook in een groep waar duizenden eilandbewoners met elkaar communiceren over de ramp. Er worden veel oproepen gedaan omdat mensen opzoek zijn naar vrienden of familie die kwijt zijn. Naar aanleiding van onze oproep ontstaat er een heftige discussie. Wij, de pers, zouden vooral een negatief beeld, willen, afschilderen van Sint Maarten. Zoals de berichtgeving over het plunderen. Deze beelden kwamen al heel snel op tv terecht omdat het zo ongeveer de enige beelden waren die van het eiland afkwamen. Niet gedraaid door de pers maar door passanten die deze beelden vervolgens openbaar maakten. Ik ben zelf nog nooit op Sint Maarten geweest. Wij hebben al een week geen tv meer kunnen kijken dus ik weet zeker dat wij er helemaal blanco instappen. Er zijn veel veel positieve reacties op onze oproep en we krijgen allerlei plekken aangeboden om te overnachten.

Sint Maarten, Dinsdagochtend, 10.00 uur
We zitten in een hotel. Het gros van de kamers heeft geen ramen meer, zijn helemaal nat en het meubilair ligt overal. De kamer waar ik in zit is intact. Soms stroom, geen airco en geen water.

Gisteren na aankomst, nadat we een hotel gevonden hadden, zijn we gaan rijden. We hebben een hele vriendelijk eilandbewoner gevonden die ons rondrijdt samen met zijn vrouw. Alles is hier kapot. Schepen zijn uit de zee gewaaid en liggen op land. De bergen die vorige week nog groen waren zijn grijs geworden omdat alle bladeren en bomen zijn weggewaaid. Huizen zijn of helemaal verdwenen of heel zwaar beschadigd. Mensen zijn alles kwijt. Het is verschrikkelijk wat hier gebeurd is.

Ik ben ook bij de aardbeving in Haïti geweest. Het viel me daar op dat geen van de locals een poot uit stak en alleen maar liep te klagen dat er te weinig hulp was. Hoe anders is het hier. Overal zijn mensen aan het opruimen. Redden wat er nog te redden is. Het is bizar, maar heel veel mensen zijn optimistisch en bovendien zijn ze allemaal erg aardig en vriendelijk.
Vanavond is ons eerste item vanuit Sint Maarten te zien bij Nieuwsuur. Kijken dus!!!!!
PS. Foto volgen later.

1. Zondagavond, Curacao.

Het verlossende woord is eruit. Maandag gaan we mee met een militair toestel naar Sint Maarten. Het lijkt erop dat niet alleen wij maar alle andere collega’s van de pers ook morgen vertrekken. Morgenochtend een laatste douche….

Wij weten niets meer en niets minder dan anderen. Huizen zijn verwoest, hotels weggevaagd en er is geen water, eten en elektriciteit op het eiland. Een hotelletje boeken via TripAdvisor is er niet bij.

We hebben de afgelopen dagen alle hotels gemaild op het eiland voor een slaapplek en niemand heeft geantwoord. We hebben gebeld en het bleef stil. Via via zijn we met iemand in contact gekomen die we via via kennen en die ons de komende dagen wil rondrijden en helpen zoeken naar een slaapplek. Zij pikken ons, in principe, morgen op. We hebben 60 liter water bij ons, veel koeken, crackers, worstjes. Flessen muggenspul, zonnebrand, zaklampen, batterijen en toiletrollen.

Ik ben benieuwd waar we morgen slapen en of we een plek vinden met een aggregaat zodat we de accu’s kunnen laden, kunnen monteren en beelden kunnen doorsturen. We kunnen alleen maar communiceren met een satelliettelefoon, de beelden doorsturen, of live gaan, via de BGAN (satellietschoteltje). Kortom, er is nog veel onzeker.
Tot snel….

update. We gaan nu

.