We zijn nu op weg van Sint Maarten naar Curacao met een Duitse A400M (militair transportvliegtuig).

Vandaag was onze laatste dag op Sint Maarten. We hadden een hoop tegenslagen.
Gisteravond hebben we gemonteerd totdat het aggregaat uitging. We hebben nog anderhalf uur verlenging gevraagd en gekregen, dus ik ga om 2330 uur naar bed. Bloedjeheet en zweten. Mijn bed ruikt naar ammoniak, heel vies. Om zes uur wordt het licht en maak ik de montage af. Nog wat shots erbij en het audio op niveau brengen. Niet iedere geluidslas is even mooi, maar we hebben geen tijd meer omdat ik opeens de autosleutels kwijt ben en we moeten vroeg weg.

We hebben een auto te leen gekregen van iemand die we toevallig tegenkwamen. Ondenkbaar dat zoiets in Nederland zou gebeuren.
Lichte paniek. Waar heb ik de sleutels gelaten. Alle koffers open en leeg maken. Niets. Alle zakken van mijn kleren leeg. Niets. Zoeken onder het bed, in de prullenmand, op straat bij de auto. Rudy en Lorenzo komen op mijn verzoek ook helpen met zoeken. Badend in het zweet tref ik de sleutels aan in het vakje van mijn rugzak. Zal wel door de vermoeidheid komen.

We moeten op tijd weg omdat we live willen gaan en onze beelden bijtijds willen versturen via het snelle internet van iemand die we deze week ontmoet hebben. Maar deze persoon heeft bijna geen benzine meer voor zijn aggregaat dus dat moeten wij zelf meenemen. Want alleen met de benzine komt er stroom en start het modem voor het internet. Dus zonder benzine geen internet en dus ook niet de mogelijkheid om onze items te versturen. We zijn getipt waar we benzine kunnen regelen maar helaas is de benzine op.

Zonder benzine gaan we op pad naar het huis met het snelle internet. En inderdaad blijkt het aggregaat helemaal leeg. Paniek. Lorenzo probeert met een slang benzine uit onze auto te hevelen. Het lukt niet. En als er te weinig benzine in de auto achterblijft dan komen we niet meer op het vliegveld en hebben we alsnog een groot probleem.
De buren 500 meter verderop blijken wel internet én benzine te hebben. We rennen daar naar binnen want tien minuten later staat de studio klaar om het kruisgesprek semi live op te nemen. Statief omhoog, camera erop, laptop op een stoel en aanzetten. “Wat is het WiFi wachtwoord?” BNC kabel in de camera en naar de Blackmagic SDI converter die via thunderbolt mijn MacBook ingaat. Rudy staat al klaar voor de camera met de microfoon in zijn hand. Mini Jack van de laptop met XLR verlengkabel naar de oortjes van Rudy voor het retourgeluid van de studio. Ik start het programmaatje op mijn MacBookpro op waarmee de video verbinding wordt gelegd met Hilversum. Eigenlijk een soort Skype maar dan ingewikkeld. Roos Whatsappt uit Hilversum dat het beeld en geluid binnenkomt. Maar Rudy hoort niets. “Jullie moeten inbellen, schrijft Roos. “Maar telefoons werken hier niet”, schrijf ik. De satelliettelefoon werkt ook niet. Waardeloze dingen zijn dat. Lorenzo heeft Skype op zijn telefoon, ik ook maar bij mij werkt het niet. We bellen in via WiFi met Skype. Rudy kan de studio horen. “Het beeld staat in een freeze”, krijg ik door. Opnieuw verbinding maken helpt niet. Ik doe een Speedtest. Het internet dat 10 MBit zou moeten zijn is maar 0,5 MBit. Dus dat gaat niet werken. BGAN (sattelietschoteltje) erbij en daarmee verbinding maken. Binnen drie minuten heb ik hem gericht en opgestart. Het kruisgesprek met Nederland kan beginnen.

Klaar! Maar nu nog het eerste item versturen. Vanwege het trage internet doe ik het in SD met de MLink software. In vier minuten is het item van van 7 minuten verstuurd. Dan ftp ik het toch ook maar in HD, bedenk ik. Een uur later is het binnen in Hillywood. Ondertussen monteren we een korter itempje over het Franse gedeelte van het eiland. We rossen het in elkaar en ik ftp het. Dan ook nog een item voor internet en nog losse “rijders”. Ik ben gaar. Het huis waar we te gast zijn ligt bezaaid met kabels, tassen en andere rommel. “Sorry dat we niet zo gezellig zijn”, zeg ik tegen de vrouw des huizes.
Ik pak alles in. Mijn Mac Book sleeve is weg en ligt waarschijnlijk nog in het andere huisje. We gooien alles in de auto en we racen terug. Wel voorzichtig want we hebben na de lekke band van gisteren geen reservewiel meer. En de wegenwacht bestaat hier, nu, niet.

Uiteindelijk zit de sleeve gewoon in mijn tas.
Ruim op tijd rijden we door de stad. Het verhaal gaat dat duizenden mensen op zoek zijn naar benzine en het daarom één lange file is in de stad op weg naar het vliegveld. Het blijkt rustig. We weten nog zes biertjes te kopen bij een klein winkeltje. Dat is geluk hebben want vrijwel alles is sinds de orkaan dicht. Op de parkeerplaats van het vliegveld drinken we ze op.

We zijn ruim op tijd en moeten uiteindelijk nog uren wachten voor we aan boord mogen om te vertrekken naar Curacao. Omdat de Klm tickets morgen van Curacao naar Amsterdam super duur zijn vliegen we pas overmorgen naar huis. Een verplichte vakantie van één dag dus! Vakantie, dat wordt vaak gezegd als ik voor werk in het buitenland ben, maar nu is het dan ook een keer echt zo. Heel veel zin in.