Ik heb een geweldige reis gemaakt voor Nieuwsuur. Samen met Eelco ben ik gestart aan de west kust van de VS in Seattle, om vervolgens door te reizen met de trein, de auto en het vliegtuig naar Minneapolis in het oosten van de VS.

Na een vlucht van tien uur en met een tijdsverschil van negen uur, kom je om 11.51 uur in de ochtend aan in Seattle als je om 10.20 uur in de ochtend vanuit Amsterdam vertrekt. Dus dat is gunstig want dan kan je direct aan de slag. Huurauto ophalen, koffers achterin en rijden maar. We kwamen door de strakke planning precies op tijd aan bij afspraak één van drie. Als je dan in de avond in je bed ploft dan ben je al bijna 24 uur wakker. Je valt als een blok in slaap en wordt dan altijd midden in de nacht wakker.
“Hoe laat zou het zijn”, vraag ik me dan altijd af.

https://vimeo.com/238592991

Op dat soort momenten vind ik het leuk om met mezelf te gokken hoe laat het is voordat ik ga checken. Je wordt door het tijdsverschil heel vroeg wakker. Ik was super moe toen ik ging slapen dus ik gokte dat het 04.30 in de ochtend was. Ik grabbelde mijn IPhone van het nachtkastje en het was 01.30 uur. Half elf in Nederland maar in Seattle dus nog erg vroeg.
Dat is ook meteen het fijne van reizen naar de VS. Je kan super lang uitslapen terwijl je toch heel vroeg opstaat. Als je om 7 uur gaat ontbijten dan zet ik de wekker op 06.30 uur. In Nederland vind ik dat vroeg. In het westen van de VS betekent dit dat je tot 15.30 uur, Nederlandse tijd, in je bed ligt te liggen. Super uitslapen dus. Daar staat dan wel tegenover dat het om 6 uur in de avond eigenlijk al 3 uur in de nacht is…..

Op dag twee zijn we rond een uur of 4 in de middag op de trein gestapt. Treintechnisch lopen ze in de VS nog ver achter. De stationnetjes zien eruit zoals in een western, en de treinen komen op mij ook ouderwets over. Geen stoom of stroom, maar diesel is de brandstof voor deze treinen. Gemiddeld gaat het met een gangetje van 50 km/u. Deed me denken aan de treinen in India 20 jaar geleden. Over het algemeen ligt er een enkel spoor. Bijna lachwekkend. Dus regelmatig moet er gewacht worden, op een stukje dubbel spoor, tot de trein van de andere kant voorbij is. Bij een station sta je soms een half uur stil omdat ze moeten tanken.
Passagiers op deze trein gaan mee voor de leuke ervaring en niet omdat je efficient reist. Het is een hele belevenis en je kan lekker kijken naar het landschap en andere passagiers.Vliegen is goedkoper en honderd keer sneller.

De trein gaat langzaam, je bent per definitie lang onderweg dus moest er ook geslapen worden. We hadden allebei een eigen coupeetje met daarin een bank die kon worden omgetoverd in een bed. Als je in de avond gaat slapen in dat bed, en je rolt door het gewiebel van de trein wat heen en weer, dan ben je, in combinatie met de jet lag, om middernacht alweer wakker. Het is dan 9 uur in ochtend in Nederland. De eerst overnachting in de trein viel daarom een beetje tegen.

Om 6 uur in de ochtend alweer uit de veren. Ontbijten in de restauratiewagon en om 07.30 stapten we uit de trein. De mensen die wij wilden spreken woonden niet direct naast het station. Dat zou in Nederland ook zo zijn. Niet vreemd als je in Nederland nog 20 km moet rijden om van het station bij iemand zijn huis te komen. In de VS is dat ook zo. Maar er is minder spoor en dus wonen mensen gemiddeld wat verder weg. Onze eerst afspraak was 600 km verderop. Dat is normaal in de VS. Gelukkig vind ik autorijden leuk en we reden door een schitterend mooi landschap. Heuvels, bergen met sneeuw, ellen lange wegenen en veel gele warme kleuren door het droge gras. Verderop was het weer groen en koeler.

We kwamen aan bij een boer. Hij had 500 koeien. Die liepen op twee dagen afstand te grazen in de bergen. Dus was er voor ons geen koe te zien. De man had wel een verhaal. Hij was niet blij met Trump. De vervuiling zou gaan toenemen en daar was hij als mens en boer niet blij mee. De man die we later spraken, een paar honderd kilometer verderop, was juist helemaal voor het open laten van de mijnen. Logisch ook want hij leefde in een mijnengebied. Iedereen was financieel afhankelijk van deze mijnen. De meeste mensen kiezen voor zichzelf, niet vreemd dan ook dat ze zich hier helemaal geen zorgen maken over een stijgende zeespiegel duizenden kilometers.

Een sprongetje in de tijd brengt me bij het moment dat we weer in de trein zitten. Er wordt iets omgeroepen over een “derailment”. Ontsporing dus. Het gaat om een trein vlak voor ons. We moeten even wachten op een station. Hoe lang zou het gaan duren. Een kwartiertje of een half uur?
Maar ja, als er echt een trein voor ons is ontspoort dan duurt dat nog veel langer, bedacht ik. Ik voeg aan de conducteur of dit vaak voorkwam. “Bijna nooit”, zei hij.
Om een lang verhaal kort te maken. Er waren 47 wagons ontspoort. Ze lagen als een berg op elkaar.
Het was avond toen we het hoorden. Overleggen met Nederland kon niet want daar was het midden in de nacht. Dus zelf een hotel gezocht en twee tickets geboekt om de volgende ochtend om zes uur door te vliegen naar Minneapolis. Ook daar hebben we weer een auto gehuurd en hebben we bijna 1000 km gereden door weer een groen en veel vochtiger landschap.

Terwijl ik dit tik rijd ik over de Polderbaan richting gate! Tijd om naar huis te gaan.
Bedankt Eelco, bedankt Nieuwsuur, het was weer een schitterende reis!

Klik hier om te kijken.